മനസ്സിന്റെ സങ്കുചിതത്വം മറ്റുള്ളവരിലേക്ക് പകരുകയും സമൂഹത്തിന്റെ ഇരുണ്ട ഗലികളിലേക്ക് തള്ളപ്പെടുകയും ചെയ്യും. മനസ്സില്‍ സങ്കുചിതാവസ്ഥ/ജീര്‍ണ്ണത കടന്നുകൂടുന്നത് കാലത്തിന്റെ കറുത്ത പ്രവാഹത്തിലൂടെയാണ്. മനുഷ്യന് സാമൂഹ്യജീവിയാണ്. സമൂഹത്തിന്റെ വ്യവസ്ഥയ്ക്കനുസരിച്ച് ഓരോ വ്യക്തിയും പാകപ്പെടേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അത് അറിയാതെയും അറിഞ്ഞും സംഭവിക്കുന്നതാണ്.
മനുഷ്യന് സമൂഹത്തില്‍ നിന്നും വേറിട്ട് ഒരു നിലനില്‍പ്പില്ല. പരസ്പരമുള്ള അല്ലെങ്കില്‍ ഏകപക്ഷിയ ബന്ധത്തിന്റെ നൈരന്തര്യത്തില്‍ നടക്കുന്ന സൂക്ഷ്മ പ്രതിപ്രവര്‍ത്തനത്തിന്റെ അനന്തരഫലമാണ് ബന്ധങ്ങളുടെ ഉല്‍പ്പത്തിയ്ക്ക് കാരണമാകുന്നത്.
മനസ്സ് എപ്പോഴും സ്വാതന്ത്ര്യമാണ് ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. അവിടെ ബന്ധങ്ങളുടെ ബീജാവാപം സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ നിര്‍മ്മലമായ പ്രവാഹത്തെ തടസ്തപ്പെടുത്തുന്ന ബാധ്യതകളാണ്. ബന്ധത്തില്‍ വിട്ടുവീഴ്ചയും നീക്കുപോക്കും അനിവാര്യമാണ്. എന്നാല്‍ സര്‍വ്വസ്വതന്ത്രത ആഗ്രഹിക്കുന്ന മനസ്സ് ചില നിമിഷങ്ങളില്‍ ഇങ്ങനെയുള്ള ഇടപാടുകള്‍ക്ക് വഴങ്ങിയെന്നുവരില്ല. അവിടെ ബന്ധങ്ങളുടെ ഇഴകള്‍ വലിഞ്ഞുമുറുകുകയും ആ വിടുതല്‍ ഒരു പൊട്ടിത്തെറി അനിവാര്യമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
എല്ലാ ജീവികളും സ്വാതന്ത്രത്തിന്റെ സ്വച്ഛവായുവിലാണ് പിറവികൊള്ളുന്നത്. ആ സമയത്ത് യാതൊരു ബന്ധത്തിന്റെയോ ബന്ധനത്തിന്റെയോ ബാധ്യതയുടെയോ ഇടപെടലുകള്‍ ഉണ്ടാകുന്നില്ല. ജീവികള്‍ പ്രകൃതിയൊരുക്കിയ നിലനില്‍പ്പിന്റെ വഴികളിലൂടെയാണ് സഞ്ചരിക്കുന്നത്. അതിനാവശ്യമായ ജീവവായുവും ഭക്ഷണവും പ്രകൃതി തന്നെ ഒരുക്കിയിട്ടുമുണ്ട്. ഓരോ ജന്മവും ഓരോ അതിഥിയാണ്. പ്രകൃതിയാണ് ആതിഥേയന്‍. അതിഥിയ്ക്ക് ആതിഥേയരോട് മാത്രമേ വിധേയത്വം ആവശ്യമുള്ളൂ. അതിഥികള്‍ക്ക് പരസ്പരം ബന്ധത്തിന്റെ ആവശ്യമുണ്ടോ?
അനന്തതയില്‍ നിന്ന് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട ജന്മങ്ങള്‍ അനന്തതയില്‍ തന്നെ മോക്ഷം പ്രാപിക്കുന്നു. ജന്മം ഒരിക്കലും ബന്ധനമോ ബാധ്യതയോ അല്ല. സ്വയംമല്ലാതെ ഒരിക്കലും ഒരു ഭാരം തലയില്‍ വന്നുകയറില്ല. അതുപോലെ ഒരു ബന്ധനത്തിലും സ്വയമല്ലാതെ അകപ്പെടുകയുമില്ല. സ്വയം സൃഷ്ടിച്ചതിനെ സഹിക്കുകതന്നെ വേണം.
പ്രകൃതിയൊരിക്കലും മനുഷ്യന് ബന്ധനമോ ഭാരമോ ആകുന്നില്ല. നമ്മള്‍ പ്രകൃതിയിലേക്ക് അടുക്കുന്തോറും നമ്മുടെ ഭാരവും ബന്ധനവും കുറഞ്ഞുവരികയാണ് ചെയ്യുന്നത്. പ്രകൃതി സ്വാതന്ത്രമാണ്. അവിടെ ഒരിക്കലും ബന്ധനമില്ല. മനുഷ്യന് പ്രകൃതിയെ ആശ്രയിക്കാതെ മനുഷ്യനെ തന്നെ ആശ്രയിക്കുമ്പോഴാണ് ബന്ധനവും ബാധ്യതയും അടിമത്വവും അനുഭവിക്കുന്നത്.
മനുഷ്യന് തന്റെ രണ്ടുകാലിലാണ് നടക്കേണ്ടത്. അല്ലാതെ മറ്റുള്ളവരുടെ രണ്ടുകാലും ചേര്‍ത്ത് നാലുകാലില്‍ നടന്നാല്‍ എവിടെയും എത്തുകയില്ല. മൃഗത്തിന്റെ അവസ്ഥയിലേക്ക് അധപതിക്കുകയാവും ഫലം. സ്വന്തം നാശത്തിലേക്കാണ് ആ യാത്ര അവസാനിക്കുക.
നമുക്ക് എല്ലാം രണ്ടായിട്ടാണ് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. അതായത് ശരീരവും മനസ്സും. കണ്ണ്, മൂക്ക്, ചെവി, കൈകാലുകല്‍, വൃക്ക, ശ്വാസകോശം തുടങ്ങിയ മിക്ക അവയവങ്ങളും രണ്ടു പ്രവൃത്തികള്‍ നിവര്‍ത്തിക്കുന്നു. ഒന്ന് ശരീരത്തെയും മറ്റൊന്ന് ആത്മാവിനെയും പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. ഒരു കണ്ണുകൊണ്ട് കാണുന്നത് മറ്റേ കണ്ണുകൊണ്ട് നിയന്ത്രിക്കണം. കാണുന്നതിന്റെ മറുവശം കാണാനുള്ള കഴിവ്. ഒരു കൈ കൊണ്ടുസ്വീകരിക്കുന്നത് മറ്റേ കൈകൊണ്ടു നല്‍കുകയും വേണം. ഒരു കാല്‍ തെറ്റിയാല്‍ മറ്റേ കാല്‍ വീഴാതെ നിയന്ത്രിക്കും. ശരീരത്തെ മനസ്സ് നിയന്ത്രിക്കുന്നതുപോലെ. ഓരോ വ്യക്തിയും അയാളുടെ സ്വത്വവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
സ്ത്രിയും പുരുഷനും പരസ്പരം സുരക്ഷയും പൂര്‍ണ്ണതയുമാണ് തേടുന്നത്. അരക്ഷിതരും അപൂര്‍ണ്ണരുമായവര്‍. പുരുഷന് സുരക്ഷയും സ്ത്രീ പൂര്‍ണ്ണതയും നല്‍കുന്നു. അപ്പോഴാണ് സംതൃപ്തിയുണ്ടാകുന്നത്. ഈ ആശ്രയത്വം വിധേയത്വം സൃഷ്ടിക്കുന്നു.
സ്ത്രീ സുരക്ഷയാണ് പുരുഷനില്‍ നിന്നും പ്രാഥമികമായി തേടുന്നത്. പുരുഷന് തന്റെ പൂര്‍ണ്ണതയും. പുരുഷന് കണ്ണിലാണ് സൗന്ദര്യമിരിക്കുന്നത്. സ്ത്രീ അത് മനസ്സുകൊണ്ട് ആവാഹിക്കുന്നു. യഥാര്‍ത്ഥസ്‌നേഹം സൗന്ദര്യം മനസ്സിലാണ്. ആത്മാവിഷ്‌കാരമാണത്. സ്ത്രീ സൗന്ദര്യം അനുഭവിക്കുന്നത് ശാരീരികമായ സ്പര്‍ശനത്തിലൂടെയാണ്. സ്ത്രീ സൗന്ദര്യത്തെക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ കാംക്ഷിക്കുന്നത് സുരക്ഷയാണ്. സുരക്ഷയ്ക്കുവേണ്ടി സ്ത്രീ പുരുഷനോട് എത്ര വിധേയമായും പെരുമാറുന്നു. ആത്മാര്‍ത്ഥമായ സ്‌നേഹത്തിന് അവിടെ സ്ഥാനമില്ല. തന്റെ സ്വത്വബോധത്തെ ത്യജിച്ചും സ്ത്രീ അവളുടെ സുരക്ഷയ്ക്കുവേണ്ടി പുരുഷനെ ആശ്രയിക്കുന്നു. പുരുഷന് സ്ത്രീയില്‍ സൗന്ദര്യവും പൂര്‍ണ്ണതയുമാണ് ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. തന്റെ അപൂര്‍ണ്ണതയെ സ്ത്രീയുടെ അസ്തിത്വം കൊണ്ട് പൂര്‍ത്തീകരിക്കുന്നു.
സ്ത്രീ വള്ളിയും പുരുഷന് തടിവൃക്ഷവുമാണ്. വള്ളി തന്റെ ലതകളാലും പുഷ്പങ്ങളാലും മരത്തിന് സൗന്ദര്യവും സൗരഭ്യവും പ്രദാനം ചെയ്യുന്നു. വൃക്ഷം തന്റെ ദൃഢമായ ശരീരത്തില്‍ വളളിയുടെ സുഗന്ധവും സൗന്ദര്യവും ഏറ്റുവാങ്ങി തന്റെ അപൂര്‍ണ്ണതയെ പൂര്‍ണ്ണമാക്കുന്നു.
No comments:
Post a Comment